...ένα παράξενο κουρδιστό παιχνιδάκι, ψιλοσκουριασμένο
ψιλοξεβγαλμένο, λίγο βρώμικο, λίγο ξεχαρβαλωμένο, τεσπά
έμοιαζε με ανθρωπάκι μόνο που έτσι όπως είχε λυγίσει κ το κεφαλάκι
του λίγο είχε κρεμάσει, έμοιαζε περισσότερο με σκυλάκι.
Κοίταξε το σκυλάκι-ανθρωπακι, μια μεγάλη πόρτα. Σκέφτηκε πώς ίσως
να υπήρχε από κει πίσω, αυτό που ψαχνε! Τώρα τί; Αυτο ούτε εγώ
το γνωρίζω! Άνοιξε λοιπόν την πόρτα και πράγματι βρήκε πολλά απ αυτά που ζητούσε,
άν όχι όλα, μόνο που εκείνα δεν ζητούσαν εκείνο. Κι έτσι ξαναγύρισε πίσω!
Τώρα πού; Θα σας γελάσω! Τώρα πώς;Πάλι δε θα σας φανώ χρήσιμη!
Τώρα τί θέλει να μας πεί η ιστορία; Ότι κ να πώ , ψέμα θα ' ναι.
Πάντως ότι κ να ΄γινε, νομίζω πώς για καλό ήταν! Γιατί ώς εκ' θαύματος
το παιχνιδάκι, από τότε που γύρισε πίσω, έπαψε να γυρεύει ολά όσα
έκρυβαν οι πόρτες κ μάλιστα , αντί να ψάχνει, είχε αποφασίσει να φιάξει
εκείνο μια πόρτα.Μια μικρή πορτούλα, δική του! Κ όποιος ήθελε άς
την άνοιγε, γιατί όχι;Μπορεί να έβρισκαν κάτι κ όλοι μαζί ίσως να έχτιζαν
μια άλλη πορτα και κάθε φορά, όσοι ανακαλύπταν την πορτούλα, να εφιαχναν ακόμα μία
και άλλη μια κ...ποιός ξέρει, ίσως έτσι με αυτόν τον τρόπο, αυτά που κάποτε ζητούσε
να μην τα χρειαζότανε πιά! Κ να τους έκλεινε την πόρτα! Άλλα ότι κ να λέμε
απ ότι έχω ακούσει, το ανθρωπακι-σκυλάκι, δεν έχει καταφέρει ακόμα τίποτα
γιατί έφιαξε μια πορτα που είναι μόνιμα ανοιχτή κ ξέρετε αυτό δεν βολεύει!
Για όλοι έχουν μάθει να βρίσκουν πόρτες κλειστές! Βλέπετε μια πόρτα ανοιχτή
δεν έχει κάτι να κρύψει και πολλοί δεν το αντέχουν αυτο!Εχουν μάθει όλοι
να κρυβουν, να κρύβονται και να κλείνονται! Κι οι ανοιχτές πορτούλες, τους τρομάζουν!
Υποθέτουν πώς για να είναι ανοιχτές, κάτι έχουν να κρύψουν....χαχα! Η ειρωνία του πράγματος!
Πορτες ανοιχτές και πόρτες κλειστές......τίποτα δε γίνετε, όπως τα θές!
Να με συμπαθάτε, αλλά θα σας συμβούλευα να αγνοήσετε τούτη την ιστορία
ή ακόμα καλύτερα, ας μη με συμπαθάτε.....αλλά παρ όλ' αυτά, αγνοήστε την!
Δεν ξέρω τί φταίει! Ισως οι πόρτες του μυαλού μου! Ίσως οι λαβυρινθώδεις στοές μου
ίσως τα στενά σκοτεινά σοκκάκια, που χα ξεχασμένα, ίσως ........να μην έχω πια
τίποτα να πώ; Φτάσαμε σε αδιέξοδο λοιπόν; Τόσο γρήγορα; Ναί ίσως, να είναι κι έτσι.
Δεν ξέρω! Φιλί!...Και ίσως μια αγκαλιά ανοιχτή!...
ψιλοξεβγαλμένο, λίγο βρώμικο, λίγο ξεχαρβαλωμένο, τεσπά
έμοιαζε με ανθρωπάκι μόνο που έτσι όπως είχε λυγίσει κ το κεφαλάκι
του λίγο είχε κρεμάσει, έμοιαζε περισσότερο με σκυλάκι.
Κοίταξε το σκυλάκι-ανθρωπακι, μια μεγάλη πόρτα. Σκέφτηκε πώς ίσως
να υπήρχε από κει πίσω, αυτό που ψαχνε! Τώρα τί; Αυτο ούτε εγώ
το γνωρίζω! Άνοιξε λοιπόν την πόρτα και πράγματι βρήκε πολλά απ αυτά που ζητούσε,
άν όχι όλα, μόνο που εκείνα δεν ζητούσαν εκείνο. Κι έτσι ξαναγύρισε πίσω!
Τώρα πού; Θα σας γελάσω! Τώρα πώς;Πάλι δε θα σας φανώ χρήσιμη!
Τώρα τί θέλει να μας πεί η ιστορία; Ότι κ να πώ , ψέμα θα ' ναι.
Πάντως ότι κ να ΄γινε, νομίζω πώς για καλό ήταν! Γιατί ώς εκ' θαύματος
το παιχνιδάκι, από τότε που γύρισε πίσω, έπαψε να γυρεύει ολά όσα
έκρυβαν οι πόρτες κ μάλιστα , αντί να ψάχνει, είχε αποφασίσει να φιάξει
εκείνο μια πόρτα.Μια μικρή πορτούλα, δική του! Κ όποιος ήθελε άς
την άνοιγε, γιατί όχι;Μπορεί να έβρισκαν κάτι κ όλοι μαζί ίσως να έχτιζαν
μια άλλη πορτα και κάθε φορά, όσοι ανακαλύπταν την πορτούλα, να εφιαχναν ακόμα μία
και άλλη μια κ...ποιός ξέρει, ίσως έτσι με αυτόν τον τρόπο, αυτά που κάποτε ζητούσε
να μην τα χρειαζότανε πιά! Κ να τους έκλεινε την πόρτα! Άλλα ότι κ να λέμε
απ ότι έχω ακούσει, το ανθρωπακι-σκυλάκι, δεν έχει καταφέρει ακόμα τίποτα
γιατί έφιαξε μια πορτα που είναι μόνιμα ανοιχτή κ ξέρετε αυτό δεν βολεύει!
Για όλοι έχουν μάθει να βρίσκουν πόρτες κλειστές! Βλέπετε μια πόρτα ανοιχτή
δεν έχει κάτι να κρύψει και πολλοί δεν το αντέχουν αυτο!Εχουν μάθει όλοι
να κρυβουν, να κρύβονται και να κλείνονται! Κι οι ανοιχτές πορτούλες, τους τρομάζουν!
Υποθέτουν πώς για να είναι ανοιχτές, κάτι έχουν να κρύψουν....χαχα! Η ειρωνία του πράγματος!
Πορτες ανοιχτές και πόρτες κλειστές......τίποτα δε γίνετε, όπως τα θές!
Να με συμπαθάτε, αλλά θα σας συμβούλευα να αγνοήσετε τούτη την ιστορία
ή ακόμα καλύτερα, ας μη με συμπαθάτε.....αλλά παρ όλ' αυτά, αγνοήστε την!
Δεν ξέρω τί φταίει! Ισως οι πόρτες του μυαλού μου! Ίσως οι λαβυρινθώδεις στοές μου
ίσως τα στενά σκοτεινά σοκκάκια, που χα ξεχασμένα, ίσως ........να μην έχω πια
τίποτα να πώ; Φτάσαμε σε αδιέξοδο λοιπόν; Τόσο γρήγορα; Ναί ίσως, να είναι κι έτσι.
Δεν ξέρω! Φιλί!...Και ίσως μια αγκαλιά ανοιχτή!...
