Ενιωθε τόσο αβοήθητη, μπροστά σε εκείνο το βλέμμα.Βλέμμα βαρύ. Βλέμμα βαθύ.
Βλέμμα που μιλούσε, που τα ‘λεγε όλα! Φοβήθηκε τόσο πολύ, που δεν τολμούσε
να κοιτάξει.Φοβήθηκε τη δύναμή της, γιατί μέσα απ’ το βλέμμα του, αντίκρυζε κάτι
από εκείνην.Κάτι που την τρόμαζε χρόνια τώρα και δεν την άφηνε να δεί καθαρά.
Να κοιτάξει αυτό που απέφευγε.Την αλήθεια της!Την αλήθεια του!
Γιατί οι ανθρώποι, φοβόμαστε τόσο πολύ την αλήθεια, άραγες?
Να λοιπόν, μια Αλήθεια, με τη μορφή Ερώτησης, που σίγουρα αξίζει να
Απαντηθεί.
Το αίνιγμα, δεν άργησε να λυθεί ή μάλλον καθυστέρησε λίγο, αλλά σίγουρα
απέδωσε.Της απάντησε με τα μάτια του ξανά και ξανά.Της απάντησε και με
Τα φιλιά του.Της απάντησε και με την σιωπή του,ιδίως με αυτήν!
Της απάντησε με τον Έρωτα του και με το Χαμόγελό του, που ήταν λίγο, μα
αρκετό για να το προσέξει, να το αποτυπώσει, να το κρατήσει, να το νιώσει!!
Κι όμως γι ακόμη μια φορά, παρότι η Καρδιά της, της είπε την Αλήθεια, δεν άκουσε!
Η Δειλία της ξεδιπλώθηκε αδιάντροπη ξανά και γύρισε την πλάτη της! Έφυγε!!
Ίσως να μην πίστεψε πώς υπάρχει τόση ομορφιά! Όχι, ήταν ένα Όνειρο!
Σίγουρα θα πρέπει να ήτανε ένα Όνειρο! Κι άν όμως όχι?
Δεν ήταν υποχρεωμένη να μάθει? Η απάντηση ήρθε γρήγορα. Ήταν!
Ήταν υποχρεωμένη, ναί! Όχι σε εκείνον, ούτε στον εαυτό της, αλλά, ήταν
Υποχρεωμένη ώς πρός την Αλήθεια!
Γιατί, η Αλήθεια δεν είναι επιθυμία, αλλά Χρέος!!
Και τώρα που είχε καταλάβει, τώρα που της είχαν μιλήσει τα μάτια του, τώρα
Που της είχε μιλήσει η σιωπή του, τώρα που της είχε μιλήσει η ανάσα του, τα
Χέρια του, τα μαλλιά του,τα φιλιά του, το χαμόγελό του!.
Τώρα ήταν έτοιμη! Έτοιμη για να μάθει.Να ακούσει.Να δεί!!
Να λυτρωθεί!!!
Να λυτρωθεί, απ’ τα Ψέματα ολωνών!Μα περισσότερο από το Ψέμα το Δικό
Της!Το ψέμα που έθρεφε 33 χρόνια τη δειλία της, που έθρεφε 33 χρόνια τις
Ανόητες ενοχές της, που την έθρεφε με Ψευδαισθήσεις!!
Το Ψέμα, που τόσο παραδόπιστα και τόσο μαζοχιστικά,κρατούσε για Αλήθεια!
Μια «αλήθεια», που της στέρησε το σώμα της, την ψυχή της, το μυαλό της...
...όχι ! Όχι αυτή τη φορά.Η Λευκή Βαρκούλα με τη γαλάζια σημαιούλα, για οδηγό
Της,έπλεε στα Ανοιχτά!!Την έβλεπε,της έκανε σινιάλο! Προλάβαινε!! Ναι! Κοίτα την!
Κοίτα πως κουνιέτε απαλά και ακούραστα! Κοίτα η Αλήθεια πώς ξεπροβάλλε απ’ το
Ανοιχτό Πέλαγος!!! Έλα! Προλαβαίνεις κι εσύ!Όλοι προλαβαίνουνε.ΈΛΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΗΣ:. Δεν Υπάρχει κάτι για να περιμένης.Φεύγα, εμπρός!!!
Πάψε να κοιτάς πίσω σου τη Ξέρα! Η Αλήθεια πλέει μπροστα!Στ’ Ανοιχτά!!!
