Κάποτε σ έναν άγνωστο τόπο, τόσο άγνωστο όσο ο εαυτός μας, ζούσε ο γερό-Χαρούν, μαζί με την άσχημη κόρη του, Λάτις.Μαζί τους έμενε και μια γριά γκουβερνάντα με το όνομα Ζάκρα.
Η Λάτις, ήταν τόσο άσχημη, που ο γερό-Χαρούν ούτε το όνομά της δεν μπορούσε ν προφέρει. Προτιμούσε να τη φωνάζει Αιτία, μιας κ όπως έλεγε, εκείνη ήταν η Αιτία που η μητέρα της πέθανε αφότου η Λάτις είδε το φώς της ζωής και φυσικά εκείνη ήταν η Αιτία, που ο γερό-Χαρούν, ήταν τόσο δυστηχισμένος!
Η γριά Ζάκρα, παλιότερα μισούσε τον γερό-Χαρούν και λυπόταν την Λάτις. Με τα χρόνια, άρχισε να λυπάται τον γερο-Χαρούν και ν αγαπά την Λάτις!
Η άσχημη κοπέλα, είχε ενα μοναδικό χάρισμα, που μοναχά η γριά Ζάκρα, γνώριζε, μιας κ ο γερο-Χαρούν, ήταν πολύ δυστηχισμένος για να το προσέξει και η Λάτις, αρκετά ταπεινή για να το παραδεχτεί. Είχε υπέροχη φωνή!
Η γριά Ζάκρα, προσπάθησε πολύ για να πείσει την κοπέλα πως δεν ήταν απλά άσχημη αλλά και πως είχε μια όμορφη φωνή, που όφειλε να καλλιεργήσει!
Η Λάτις υπάκουε πιστά, σε κάθε συμβουλή της γριάς Ζάκρα, που την είχε πάντοτε υπό την καθοδήγησή της και που της υπενθύμιζε υπομονετικά σε κάθε ευκαιρία, το χρέος της!
Καθώς η Λάτις μεγάλωνε, μεγάλωνε και το χάρισμά της και έτσι η γρια Ζάκρα, έκρινε πιά πως η Λάτις ήταν έτοιμη, να χαρίσει στον κόσμο το θείο δώρο της!
Ήταν η πρώτη φορά που η νεαρή κοπέλα, θα έβγαινε έξω από το σπίτι, μιας κ ποτέ της δεν το τόλμησε λόγω της ασχήμιας της, που φρόντιζε να κρατά καλά κρυμμένη.
Ήταν εκείνη η ώρα, όπου όλα τα φώτα του χωριού έσβηναν, οι φωνές των ανθρώπων σώπαιναν και το φεγγάρι έστελνε τη λάμψη του, μπρός στο παραθύρι της Λάτις, φεγγοβολώντας παιχνιδιάρικα, καλώντας την κοντά του! Εκτός λοιπόν απ την γριά Ζάκρα, η Λάτις είχε ακόμα μια φίλη και προστάτιδα. Τη Νύχτα!
Οταν επιτέλους, βγήκε έξω από το μικρό σπίτι υπό τη συνοδεία πάντα της γριάς Ζάκρα, ένιωσε τόσο ελέυθερη, τόσο όμορφη, που άφησε πίσω της το βυθισμένο στον ύπνο, χωριό και εισχώρησε βαθιά μες το Δάσος των Κισσών! Και τότε εντελώς αβιάστα, εντελώς άφοβα, έκανε αυτό που καλά γνώριζε! Άρχισε να τραγουδά!.....
Ήταν τόσο αιθέρια και τόσο μαγική η φωνή της, που οι μελωδίες των σκοπών που σκαρφιζόταν, έκρυβαν τόση δύναμη μέσα τους, που εισχωρούσαν στα Όνειρα των ανθρώπων, χαρίζοντας τους τον πιό γλυκό και πειθήνιο ύπνο!.....
Από τότε και κάθε βράδυ, η Λάτις εισχωρούσε μες τα Όνειρα των ανθρώπων, κάνοντάς τους ευτηχισμένους και χαρίζοντας τους γαλήνη και ηρεμία, με την μαγική της φωνή!
Οι άνθρωποι του χωριού, είχαν ονομάσει το πλάσμα με τη μαγική φωνή, Πριγκίπισσα της Νύχτας! Κανείς τους δεν γνώριζε πώς ήταν η άσχημη κόρη του δυστηχισμένου γερο-Χαρούν.
Καθώς λοιπόν τα χρόνια κυλούσαν, η Πριγκίπισσα της Νύχτας , είχε γίνει τόσο απαιραίτητη και τόσο σημαντική, για τα Όνειρα των ανθρώπων του χωριού, όπως το Φώς του Ήλιου για τα Λουλούδια!...
Ο γερό-Χαρούν, πότε δεν γνώρισε την πραγματική Λάτις, και συνέχιζε να ζεί μες τη δυστηχία του, μέχρι και που πέθανε.Η γριά Ζάκρα, συνέχιζε να τον λυπάται, μέχρι που έφυγε και εκείνη. Και η Λάτις, έμεινε μόνη!
Ποτέ της δεν ανακάλυψε, πόσο σημαντική και απαραίτητη ήταν για τους ανθρώπους του χωριού. Δεν γνώριζε πώς εκείνη ήταν, που χρωμάτιζε τα όνειρά τους! Δεν ήθελε να πιστέψει, πώς εκείνη ήταν η Πριγκίπισσα της Νύχτας!...
Χωρίς την καθοδήγηση της γριάς Ζάκρα, η Λάτις, ήταν μοναχά η Αιτία, που ο πατέρας της έζησε και πέθανε δυστηχισμένος!Η Λάτις εγκατέλειψε για πάντα, το άδειο μικρό σπίτι, που της θύμιζε μοναχά, το πόσο άσχημη ήταν.
Ένα βράδυ, σαν όλα τ' άλλα, ένα παράνομο ζευγάρι ερωτοτροπούσε στο Δάσος των Κισσών, όταν ξάφνου αντίκρυσαν μπροστά τους ένα απαίσιο πλάσμα.Ήταν τόση η απέχθεια και ο φόβος τους, που άρχισαν ν τρέχουν πανικόβλητοι και να ουρλιάζουν πώς μες το Δάσος των Κισσών, ζούσε ένα Τέρας!
Δεν στάθηκαν να δούν πώς το Τέρας του Δάσους, ήταν ένα ισχνό και δυστηχισμένο κορίτσι που δεν αγαπήθηκε ποτέ, έτσι όπως του άξιζε.
Από τότε, ο ύπνος των ανθρώπων του χωριού εκείνου, έγινε ανήσυχος και η Πριγκίπισσα της Νύχτας ξεχάστηκε εντελώς.Βλέπετε ο Φόβος, όταν υπέρισχύει, καταφέρνει να παραλύει, όλες τις υπόλοιπες
αισθήσεις μας !
Κανείς δεν γνώριζε πώς το Τέρας του Δάσους, ήταν εκείνο που κάποτε χρωμάτιζε τα Όνειρα τους!...
Κανείς τους, δεν γνώριζε πώς το Τέρας του Δάσους, ήταν εκείνο που τους χάριζε γλυκό και ήρεμο ύπνο!....Κανείς τους δεν έμαθε πώς το Τέρας του Δάσους, ήταν η Πριγκίπισσα της Νύχτας, το μαγικό πλάσμα με την αιθέρια, μαγική φωνή, που με τόση ευκολία, ξέχασαν!.....
