Περπατούσε ανάλαφρο ανάμεσα απ' τις ψηλές λυγερόκορμες καλαμιές και τα μουχλιασμένα βρύα.Παχιά κιτρινωπή ομίχλη κι υγρασία!!Γλιστεροί βούρκοι, γεμάτοι λασπόνερα και βρώμικες, χωμάτινες λακκουβίτσες. Μια αραχνούφαντη θολούρα,πλεγμένη απ' τους ήχους της σιωπής και τη θαλπωρη μιας υπόκωφης, ξεχασμένης, νοσταλγικήςνύχτας! Έμοιαζε όλο το σκηνικό να έχει στηθεί μοναχά για εκείνο. Για να κυλιστεί χαρούμενο,γεμάτο από αμέριμνη, ρομαντική αφέλεια και αφτιασίδωτη, άσεμνη παιδικότητα, σε μία σαχλαμαράτα, που του ήταν αναγκαία!Αφέθηκε στους πηχτούς θορύβους της λάσπης. Παχιά, απολαυστική!!Χρωματισμένη με τις αχνές αντάυγειες των μουχλιασμένων βρύων, που την έκαναν να μοιάζει με τέρας του βάλτου.
Το ξωτικό της λάσπης ένιωσε ιδιαίτερη χαρά που την εξέφρασε με πλούσιες απλωτές τσαλαβούτες.Χόρευε με το πρασινωπό, παχύρρευστο “τέρας”, καθώς οι ψηλές καλαμιές το προστάτευαν από τα λαίμαργα, αδηφάγα μάτια ανεπιθύμητων επισκεπτών. Βούλιαζε γεμάτο από ευδαιμονική λατρεία, στον πάτο μιας απρόβλεπτης, κωμικής ξιπασιάς που κατά έναν τραγικό τρόπο, το μεταμόρφωνε! Ένιωθε τόσο καθαρό, τόσο αθώο, τόσο ξέγνοιαστο!! Ποτέ πρίν η λάσπη, δεν του είχε φανεί τόσο λυτρωτική!Τα πάντα ήταν στημένα τόσο ιδανικά, τόσο συγκεκριμένα.Με την κάθε λεπτομέρεια συγυρισμένη μέν, όχι φτιασιδωμένη!Ακριβέστατη, πλύν αυτοσχέδια. Όλα τριγύρω ήταν κατά πώς πρέπει, χωρίς καμμιά απολύτως πρόβα. Το όλο σκηνικό ήτανε στημένο με τον πιό φυσικό τρόπο, γι αυτό και ευδοκίμησε!Το ξωτικό της λάσπης ένιωθε ολοκληρωτικά τη γενναιοδωρία της φύσης, μετατρέποντας έτσι τη χαρά του, σε ευφορία. Τη νοσταλγικότητα του τοπίου, σε τρυφερή συγκίνηση και τους νυχτόβιους σιωπηρούς ήχους, σε μουσική!..
Και μέσα σε όλο αυτό το παραλυρυτικό συνονθύλευμα των συναισθημάτων και των αισθήσεων, ήρθε να μεστώσει την όλη κατάσταση, η συντροφιά ενός φιδιού. Φιλικό, όσο και η λάσπη! Λυτρωτικό, όπως κι εκείνη! Με ένα γλυκό, ανεπαίσθητο και έντονο συγχρόνως, σφύριγμα, όπως των λυγερόκορμων καλαμιών όταν θροϊζουν. Όμορφο σαν τη νύχτα! Ευδαιμονικό, εωσφορικό!! Με δυό κατάμαυρα μάτια, που έκρυβαν άστρα μέσα τους.Κατάλευκο και λείο, σαν την κοφτερή λεπίδα ενός σπαθιού, όταν γυαλίζει υπό το φώς ενός ισχνού ημισέληνου! Απαλό και τραχύ μαζί. Γελαστό με μιαν ήπια σοβαρότητα στην ανάρια κινήσή του! Πλησίασε το παιχνιδιάρικο, λασπιάρικο ξωτικό. Αργά, νωχελικά, φιδίσια! Σύρθηκε πλάι του, τυλίχτηκε γύρω του... Φιλικά, ερωτικά, αισθαντικά!
Και το χαρούμενο ξωτικό συνέχιζε να βυθίζεται στον λυτρωτικό του λάκκο με τον δικό του αδέξιο, άδολο τρόπο, ενώ το φίδι τυλιγόταν παντού γύρω του, πάνω του, υπάκουα, αναντίρρητα,εκστατικά! Σχεδόν παρακαλεστά. Να νιώσει κι εκείνο την λυτρωτική θέρμη του βούρκου.Τους θορύβους της παχύρρευστης, λασπώδης μάζας. Τους ήχους της! Ήχοι παχιοί, ογκώδεις.Ήχοι γεμάτοι, όχι όμως βαριοί. Ήχοι που δεν υπόσχονταν τίποτα αλλά, που επιφυλλούσαν ανύποπτες εκπλήξεις!!Το ξωτικό της λάσπης ένιωσε για πρώτη του φορά πώς δεν ήτανε μόνο. Για πρώτη και ίσως μοναδική φορά, πώς δεν το σιχαίνονταν! Για μοναδική κι ίσως τελευταία φορά, πώς το δέχονταν!Πώς το δέχονταν, όχι με όλη του την λασπίλα, αλλά για την λασπίλα!Πώς το αγάπησαν! Πώς το αγάπησαν, όχι με όλη του την βρωμιά, αλλά για την βρωμιά!Το φιλικό φίδι τυλίχτηκε όλο αγάπη γύρω απ' το λασπιάρικο ξωτικό. Βυθίστηκαν παρέα, μέσα σε ένα δικό τους διονυσιακό γλέντι γεμάτοι από τρυφερά χάχανα και βρώμικα παιχνιδίσματα!Η λάσπη τους καλοσώριζε σχεδόν με μητρική θαλπωρή και πατρική ζέση. Χαθήκαν μές την κιτρινωπή, υγρή, ομιχλώδη μούχλα, συντροφιά με τα ελώδη, πρασινωπά βρύα και τα σφυρίγματα των ψηλών καλαμιών. Δεν ένιωθαν βρώμικοι!Ένιωθαν καθαροί και ξέγνοιαστοι!! Σαν δυό μικρά παιδιά, που δεν έχουν προλάβει ακόμα να τα ενοχοποιήσουν για την ύπαρξή τους!
