...σκέπασε το ωχρό πρόσωπό της, με τα μακριά της μαλλιά Έγειρε δίπλα στην απαλή της κόμη, που απλωνόταν ακόμα και πέρα από εκείνην!Έκλεισε τα κουρασμένα της νιάτα, μέσα σε ένα τελευταίο βλέμμα και άφησε την τελευταία της νότα, που ερχόταν απ' τα βάθη του στέρνου της, να ξεχυθεί ολόγυρα!..
Το Στοιχιό της, την Καλοσώριζε στον Καινούργιο της Κόσμο, καθώς της έπαιρνε τον Πόνο, Μακριά!..
Κι Εκείνη, για πρώτη της φορά, ένιωσε Όμορφη και Ευτηχισμένη!!
Η Χρυσή Άμμος, φώτιζε τον Δρόμο της, που ήταν Στρωμένος από χρωματιστές πετρούλες και με κάθε είδους κοχύλια!!! Θυμήθηκε, πόσο έμοιαζε με εκείνην! Με την Χρυσή Άμμο. Το μόνο πραγματικά, όμορφο πράγμα, που άφηνε πίσω της!
Ναί! Έμοιαζε με εκείνην! Με τη Χρυσή Άμμο, που απλωνόταν απαλά και απέραντα, σαν την απαλή της μακριά κόμη! Έμοιαζε με την Χρυσή Άμμο , που φώτιζε τα πάντα, πέρα και γύρω απο εκείνην!
Όσο σφιχτά κι άν την κρατήσει κανείς, μές την δυνατή του χούφτα, εκείνη πάντοτε θα γλιστρά!
Θα γλιστράει και θα φεύγει!!!
Σαν Στοιχιό, Σαν Αερικό!!!
Κανείς δεν μπορεί να το παγιδεύσει.
