Είχε παγιδευτεί στη Χώρα του Παγωμένου Χρόνου κι η καρδιά της, ράγισε σαν τη ρωγμή, που χωρίζει την Ευαισθησία απ' τον Ρεαλισμό!Ο Παγωμένος Χρόνος, δεν έχασε ευκαιρία και την τύλιξε με τον γυάλινο μανδύα του, κρατώντας τα βήματά της, γερά δεμένα με το έδαφος, νιώθωντάς τα να χουν βγάλει ρίζες!Κάτι την κρατούσε, σταθερά αποσβωλομένη και συνάμα ένιωθε μιαν ορμή, να την τραβά πρός τα κάτω, ενώ ταυτόχρονα δεν της επέτρεπε, καμμιά ελευθερία κινήσεως.Δεν γινόταν ούτε τον σβέρκο της, να μετακινήσει!Όλος της ο λαιμός είχε μείνει άκαμπτος, όπως και οι λεπτοί της ώμοι.Ακόμη κι η ματιά της, είχε παγώσει.
Τότε κατάλαβε, πως η Χώρα του Παγωμένου Χρόνου, δεν αφήνει περιθώρια!Δεν σου επιτρέπει, εύκολη διαφυγή.Απ' την στιγμή που πέφτεις μές την Παγίδα της, οι επιλογές λιγοστεύουν! Οι δείκτες του μυαλού, σταματούν να δουλεύουν. Οι παλμοί της καρδιάς, χτυπόυν με έναν συγκεκριμένο, μονότονο τρόπο που σε ναρκώνει κι η ρωγμή, που χωρίζει την Ευαισθησία απ' τον Ρεαλισμό, μεγαλώνει!
Ωσότου, η Ευαισθησία, παγώσει κι εκείνη και ο Ρεαλισμός, μετατραπεί σε Συμβιβασμός!Ενώ, οι ρίζες που σε τραβούν απ' τα πόδια, θεριεύουν, σφίγγοντάς τα δυνατότερα, μέχρι η τελευταία ανάσα πόνου, να ηχήσει σιωπηρά!
Ένιωσε ξάφνου, όλη της τη ζωή, να διαδραματίζεται, εκεί ακριβώς στο ίδιο σημείο.Κολλημένη σε έναν συγκεκριμένο, μονότονο χτύπο, ριζωμένη γερά απ' τον Παγωμένο Χρόνο, που την τύλιγε!!
-"Όχι!", προσπάθησε να φωνάξει, μα οι λεπτές, άτονες, νότες της φωνής της, εξαπολύονταν σαν αχνά, παγωμένα βέλη! Προσπάθησε περισσότερο.
-"Όχι, όχι, όχι!!!", συνέχιζε! Και τα παγωμένα βέλη, άρχιζαν να πάιρνουν μορφή και να εκσφεδονίζονται μέσα απ την αχνή της ανάσα, με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα! Ώσπου κάποτε, ένα απ' αυτά, διαπέρασε τον γυάλινο μανδύα τουΠαγωμένου Χρόνου και τότε, ο ήχος της, πήρε την μορφή τραγουδιού:
-"Όχι!.. Οι δείχτες του μυαλού μου, δε θα πάψουν να δουλεύουν και σαν Ωρολογιακή Βόμβα, τους Παγωμένους Τοίχους σας, θα Σπάσω! Με τα μυτερά, δυνατά βέλη της φωνής μου, οι Χτύποι της Καρδιάς μου, θα χουν Ασύμμετρους Ρυθμούς και θα Ουρλιάζουν!!"
Και ακόμα δυό βέλη, εκσφεδονίστηκαν αστραπιαία...
-"Όχι! Δεν θα σταθώ ασάλευτη, πάνω στις ριζωμένες σας κακομοιριές, να με παγώνουν και την Πνοή την Τελευταία μου θ' αφήσω, σαν Ηλιαχτίδες και Χρυσά Πουλιά, να σας Θαμπώνουν!!"
Κι όσο το τραγούδι της συνεχιζόταν, ο γυάλινος μανδύας, έσπαγε και διέλυε την Αίσθηση του Παγωμένου Χρόνου, από πάνω της και οι ώμοι της μείναν ελεύθεροι και ο λαιμός της, ορθώθηκε!
Το βλέμμα της, έλιωσε τον Πάγο κι η ματιά της, ζωντάνεψε!
Είχε καταφέρει να νικήσει τον Πάγο, συγχωνεύοντας την Ευαισθησία της και τον Ρεαλισμό της, με την Άρνηση.Κι όμως, πολύ καλα γνώριζε, πώς αυτό δεν ήταν το τέλος του Πολέμου, μα μοναχά, μιά ακόμα Μάχη.
