-Αγάπη μου, μα επιτέλους γιατι το κάνεις αυτό;
-Ποιό;
-Ε, να αυτό! Όποτε εγώ πάω μπροστά , εσύ πάς πίσω.
-Αγάπη μου κι εσύ το ίδιο κάνεις! Αφού το ξέρεις πως δεν γίνετε διαφορετικά.
-Ναί, το ξέρω! Αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ! Με στενοχωρεί τόσο πολύ, τό ότι κάνουμε διαφορετικά βήματα!
-Το ξέρω αγάπη μου.Και μένα με στενοχωρεί, αλλά τί θές να γίνει! Θές να μην περπατάμε; Να μείνουμε ακίνητοι, για να μαστε μαζί; Μόνο έτσι συναντιόμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον και το ξέρεις! Λέγε το θές;
Το άμοιρο αταίριαστο ζευγάρι, μα και το τόσο όμοιο, σκεφτόταν τί έπρεπε να γίνει! Αν συνέχιζαν να περπατούν, δεν θα συναντιόντουσαν ποτέ.Μήπως έπρεπε να σταματήσουν; Μήπως έπρεπε να πάψουν πια να περπατούν;Μήπως έπρεπε επιτέλους να ξεκουραστούν; Όμως ένιωθαν, πως έτσι, απαρνιόντουσαν τη φύση τους, εξάλλου για αυτό είχαν δημιουργηθεί.Για να τα περπατούν.Αλλά ώς πότε!Είχαν φθαρθεί πια τόσο πολύ! Κι όμως δεν είχαν χάσει την ομορφιά τους.Πολύ θα ήθελαν ακόμα να τα περπατούσαν.Αλλά έτσι; Πότε θα σμιγε το ένα με το άλλο; Πότε επιτέλους;
Αχ! Τα πράγματα δεν ήταν ποτέ ευκολα για αυτό το χιλιοφορεμένο, λουστρινέ, κόκκινο ζευγάρι γόβες!
